Δευτέρα 2 Μαρτίου 2015

Μελισσοκομικός Συνδικαλισμός... τσίμπα ένα σύλλογο

Μια και έχω καιρό να σας γράψω... ε να σας πω μια ιστορία.

όταν είμουνα παιδί, κάπου μισώ αιώνα πριν,  και πείγενα με τους μεγάλους στα μελίσσια ένα πράγμα θυμάμαι πολύ καλά. Κάθε φορά που τρυγούσαμε, και τρυγούσαμε υπαιθραια μέσα σε σκηνές τότες, στα μελισσοτόπια,  αργά το βράδυ που γεμίζαμε τους τενικέδες οι μεγάλοι λέγανε...

"να είναι καλά τα μελίσσια να μαζεύουν μέλι, να είμαστε εμείς καλά να το τρυγάμε, και να είναι ακομα πιο καλά οι φίλοι μας που θα το αγοράσουν!!"

και μετά αρχίζανε τα φιλοσοφικά, πως εάν είχαμε συναιτερισμό, θα συσκευάζαμε μια χαρά το μέλι, θα το πουλούσαμε σε καλύτερες τιμές, το προιόν θα αποκτούσε πρόσωπο στα μαγαζιά κλπ κλπ για καμιά 10 μέρες και μετά σιωπή.

Η ίδια συζήτηση ξανά στα σκαρια το χειμώνα πριν τις γιορτές. Πως αν είχαμε συναιτερισμό, τώρα που είναι γιορτές κλπ κλπ.

Και μετά, αν αρχές του καλοκαιριού είχαμε ακόμα μέλια στις αποθήκες.. άρχιζαν τα πινελίκια...

"θέλουν να δουλεύουμε για τους εμπόρους, να δίνουμε το μέλι μας τζάμπα, μας έχουν χαντακόσει οι καρεκλοκένταυροι που δεν θέλουν συνεταιρισμό" και πολλές ακόμα με χοντρό ΜΠΙΤ. Με λίγα λόγια γήπαιδο το σπίτι!!!

Και ξαφνικά γιορτή!!! θα ήτανε δεκαετία του 70. Θα γίνει συναιτερισμός, θα πάρουμε λεφτά και από την Αγροτική Τράπεζα, θα κάνουμε και συσκευαστίρια... και στο τέλος κάτι λαμογια που δεν τους ξέραμε καν ξεφύτροσαν ως μελισσοπατέρες της περιοχής, μπήκαν στο ΔΣ και τίποτα. Στη κυριολεξία τίποτα. Όποτε ακουγότανε για δάνεια και για επιδοτήσεις μαζεύανε τον κόσμο, πέρνανε συνδρομές-μερίδια, και από εργο στην τελική τίποτα. Μετά από χρόνια, προσπάθησαν στο ΔΣ κάποιοι να δουλέψουν, παιδιά με μεράκι, είμουνα και εγώ ενήληκας πλέον πρόεδρος για ένα φεγγάρι και κατάλαβα ότι η όλη ιστορία ήταν χαμένη υπόθεση. Εμείς οι μελισσοκόμοι είχαμε φάει στάχτη στα μάτια τόσα χρόνια και τα λαμόγια τρώγανε και είχανε φτιάξει και κοιλιά... και όταν βγάλαμε την στάχτη από τα μάτια το έργο είχε τελοιώσει και εμείς ακόμα ελπίζαμε και ονοιρευόμασταν. Έκλεισε και η κοινοπραξία νοτίου ελλάδος και τότε ξυπνήσαμε για τα καλά.

Την εποχή αυτή, και βασικά λίγα χρόνια πριν, με είχε πλησιάσει ο Γεράσιμος και μου είπε πως ετοιμάζουνε σύλλογο στην Λάρισσα. Μου είπε στους συλλόγους είναι το ‘‘ψωμί‘‘, τους συναιτερισμούς ξέχασε τους. Αναρωτήθηκα τι σκ@τ@ θα κάνουν οι σύλλογοι και μου είπε πως θα εκπλαγώ.

Και πράγματι, έτεξαν τα πρώτα προγράμματα για την μελισσοκομία, και οι σύλλογοι φυτρόνανε σαν μανιτάρια. Οι συναιτερισμοί είχαν χαθεί... ο.κ. ακόμα δραστηριωποιόντουσαν αρκετοί, αλλά στάσιμα τα πράγματα. Να είναι καλά η Κοινοπραξία Βορείου Ελλάδος, που τους μάζεψε τους εναπομείνοντες συνεταιρισμούς, βοήθησε να γίνουν και κάποιες ομάδες παραγωγών κλπ και σώθηκαν οι πραγματικοί επαγγελματίες. Άξιοι άνθρωποι σε συναταιρισμούς που δεν τους θέλανε όμως στους συλλόγους. Γίναμε με δύο μαγαζιά σε κάθε περιοχή... ο ένας συνεταιρισμός και ο άλλος σύλλογος και αν ρωτούσες τα μέλη ποιά η διαφορά η απάντηση ήταν πως στους συλλόγους δήνανε τα λεφτά από το υπουργείο, τίποτα άλλο δεν ξέραμε.

Δεν μπορούσα να πιστέψω το τι χαμός γινότενε... αλλά και εδώ από ουσία θα έλεγα λίγα πράγματα. Τόσα χρόνια έχουν περάσει και εκτός από λίγες εξερέσεις, για συλλόγους πάντα, δεν έχουν κάτι να δείξουν. Κάτι άξιο λόγου, κάτι που αν σταματίσουν να υπάρχουν θα το έχουν αφίσουν πίσω τους.

Τώρα ο κάθε άσχετος νομίζει ότι θα σωθεί μελισσοκομικά με το να είναι μέλος ενός συλλόγου. Ακούγετε κάπως αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Βασικά μαζεύονται μια φορά στα 2 με 3 χρόνια για εκλογές και αν και δεν είμαι από ιδεολογία μέλος, πηγαίνω πιο πολύ για να δω καμιά παλλια καραβάνα σαν εμένα και ειληκρινά στεναχωριέμαι με αυτά που ακούω. Ακούω ένα σωρό ψέματα, γιατί πως αλλιώς να τα πω, ενθουσιάζουν τους νέους που πριν λίγους μήνες βγάλανε μελισσοκομικά βιβλιάρια και έτσι γνώρισαν το σύλλογο... γίνονται οι εκλογές, και για 3 χρόνια τίποτα. Μετά στις επόμενες εκλογές στον ίδιο χώρο οι καραβάνες, εμείς δηλαδή, οι ψέυτες και η νέα παρτίδα νέων... γιατί οι προηγούμενοι νέοι Λούης.

Οπότε για εμένα, με την μορφή που υπάρχουν, οι 95 στους 100 συλλόγους είναι ας τους πω ‘‘απάτη‘‘. Φίλε αν δεν δουλέψεις μόνος σου μην περιμένεις σωτηρία από τον άλλον. Στους συνετερισμούς, συλλόγους και όπως αλλιώς θα ονομαστούν παρόμοιες ομάδες θα βλέπεις δράση όσο υπάρχει χρήμα. Ακούς για προγράμματα μελισσοκομίας, θα φουντόνει η ιστορία, δεν ακούς, θα χάνονται. Τώρα φουντόνουν ξανά γιατί βγαίνουν νέα συμφαίροντα... είναι η πίτα με τους νέους που δημιούργησαν τη φούσκα ‘‘μελισσοκομία‘‘... να τους έχουμε από κοντά, να τους κάνουμε κανά σεμινάριο, να τους πουλήσουμε το παλιό υλικό και τα μελίσσια, να τους κάνουμε κράχτες για το μέλι μας να δείξουμε ότι έχουμε λαό πίσω μας. Μεγάλη πίτα αυτή η ‘‘φούσκα‘‘. Ακόμα και τα blog με ελάχιστες εξερέσεις, πανω σε αυτούς πατάνε και δώστου διαφημίσεις και προόθηση μαγαζιών και άχριστων υλικών.

Προχτές (τώρα με αυτα που γράφω θα καταλάβουν και τα παιδιά ποιός είναι τελικά ο Ανώνυμος... αλλά κάλα παιδιά είστε δεν θα με προδόσετε έτσι;;) με ρώτησαν να τους πω την γνώμη μου ως "συμαντική μελισσοκομική προσωπικότητα με πολλά χρόνια δράσης στο κλάδο" για την ΟΜΣΕ και αυτά που ακούνε να συμβαίνουν τελευταία ...  τους είπα δύο φορές γίνονται μεγάλες φασαρίες, η πρώτη φορά στο γάμο όπου όλοι λένε τι καλά παιδιά που είναι και πως θα προκόψουνε και θα μεγαλουργήσουνε και τραβάνε και ένα γλέντι... και στο διαζύγιο όπου ο ένας κατηγορεί τον άλλον και σουσσ και μουσσ και όλοι οι άλοι φταίνε!!!

Για μένα το σωστό είναι δύο μορφές συλλόγων, αν τους θέλουμε τελικά τους συλλόγους. Ο ένας  μελισσόφιλων που να τους πιάνει όλους, να κάνουν τα πανηγήρια και τις γιορτές και ότι άλλο θες. Και ο άλλος ως συνδικαλιστικό όργανο, με όραμα και στόχους και θέληση για δράση. Τα συνδικαλιστικά θέματα που πρέπει να μας αποσχολούν οργανόνονται από τους συνδικαστικούς συλλόγους ΑΛΛΑ διεκδικούνται από όλους μαζί που έχουν κάποια επαφή με τον χώρο-κλάδο της μελισσοκομίας. Επαγγελματίες, ερασυτέχνες, μελισσόφιλοι, επιστήμονες και επιστιμονοκές εταιρίες, καταναλοτές, έμποροι, σχολεία και σχολές, παλιούς του χώρου αλλά και νέους, ΟΛΟΙ μαζί αγωνίζονται... 

και μετά ξύπνησα...

γιατί πάνε οι εποχές που είμασταν άνθρωποι και βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον. Που οι μελισσοκόμοι τρυγούσαμε, φορτόναμε και διασκεδάζαμε μαζί. Τώρα μαζί μόνο blog διαβάζουμε και αυτά για να περνάει η ώρα και να γελαμε με τις κοτσάνες που γράφει ο Μπίλη Μπι.

Μερικές φορές αναροτιέμαι αν αξίζει το κόπο να γραφω σατιρικά ή και λίγο πιο σοβαρά όπως σήμερα. Και απαντώ μόνος μου πως για μένα ναι, γιατί τελικά πολύ αγάπησα την μέλισσα και τους ανθρώπους μας.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Ευχαριστώ που με γράφεις... την ευχή μου νάχεις!!!

‘‘παρακαλώ πολύ όχι αισχρόλογα, σχόλια με βρισιές θα διαγράφονται, ευχαριστώ‘‘